‘Bezwaarde CGK-gemeenten wachten niet op synode en komen in november met plan voor ‘ontvlechting’ CGK’ zo kopte het Nederlands Dagblad op vrijdagavond 3 oktober. Ik was nog even naar mijn studeerkamer gegaan. De dag was nogal anders gelopen dus ik moest nog even wat dingen opschrijven die ik volgende week moet oppakken. Niet alleen mijn agenda heeft soms wat aanpassing nodig, ook mijn hoofd. Na mijn agenda klikte ik nog even door naar de site van het ND. Ik realiseerde me dat er die dag een convent was gehouden met een deel van de Christelijk Gereformeerde Kerken. Zou er nieuws over zijn?
De kop deed vermoeden van wel en de moed zonk me in de schoenen. Daar waar mijn hoofd licht was geworden door de herstructurering van mijn agenda, werd nu mijn hart zwaar. Het bezwaarde deel van de CGK gaat apart van de rest verder. Er komt een plan om netjes te ontvlechten en elkaar niet de tent uit te vechten. Met respect en zonder veroordeling. Het valt me zwaar en het raakt iets waar ik nog niet helemaal de vinger bij kan leggen.
Het verschil was al lang voelbaar en zichtbaar op de meningen rondom ‘vrouw in het ambt’ en ‘homoseksuele relaties’. Maar de CGK was juist een plek waar die verschillende meningen konden bestaan, met respect en zonder veroordeling. Juist ook op dat punt kon ik me thuis voelen in dit kerkverband. Een bandbreedte in een sterk verdeelde tijd, hoe goed & nodig is dat! Het gaf ruimte en respect, zegen om me met hart en ziel te geven aan een mooie groep mensen in Assen. Een heel diverse groep die samen zoekt en ontdekt. En tegelijk kon ik ook met hart en ziel aanleunen tegen en soms gespiegeld worden door dat kerkverband.
Nu gaat er dus een plan komen om te ontvlechten, met respect en zonder oordeel. Ik hoop dat het anders is, maar het lijkt alsof dat plan bedacht is én gemaakt wordt vanuit één hoek. Dat laat zien dat we die breedte van meningen dus ver voorbij zijn. Een soort niet tegen te houden koers waarin je elkaar niet meer ziet en ik dus juist wél oordeel voel. Ik heb dat eerder meegemaakt in de kerk waarin ik ben opgegroeid. Daaruit ontstonden tot twee keer toe afgesplitste nieuwe kerkverbanden met eenzelfde proces. Een proces dat tot in onze eigen families voelbaar was. Daar zit de knoop in mijn maag of de zwaarte in mijn gemoed en hart. Het raakt me toen en nu persoonlijk…ik ben dus ook bezwaard. Want de ruimte die ik heilzaam vind, ziet de ander niet. En daar waar we ons met hart en ziel voor inzetten, waar we in geloven, ziet de ander niet en wordt (aln dan niet impliciet) afgewezen.
Dat gaat voorbij aan de veel te technische term van ontvlechten. Dan gaat het over onthechten van die plek waar je jezelf juist zo graag thuis wil blijven voelen. Ik geloof zeker dat we die pijn aan beide kanten voelen. Maar als ik het zo lees, zijn we met deze koers ook al voorbij het punt om ons daarin nog verbonden te kunnen voelen.
Er wordt in het nieuwsartikel gesproken over het tasten om de juiste weg te vinden bij het ontvlechten. Dat woord ‘tasten’ brengt we terug bij daar waar ik me met hart en ziel aan wil blijven geven. Me verbinden met mensen die zoeken en tasten. Mensen die op allerlei manieren een weg vinden van geloof en leven, verrassend tevoorschijn komen en God ontdekken. De komende tijd zal ik vast en zeker de knoop in mijn maag vaker tegenkomen. Ik zal er aandacht en vergadertijd aan geven, zogezegd in mijn agenda invlechten. Want die knoop zit in een rode draad. Het is goed voor mijn hart en ziel als ik die draad niet kwijtraak. Vervlochten met de missie en mensen met wie we optrekken. Om het met Daniel Lohues te zeggen: ‘Ben ‘k met dizze horizon verweben, (…) hier stiet ons huus.’