Hotel…

Ik sta voor het stiltecentrum te wachten. De kerkklokken galmen door de gang. Ze komen van een groot scherm dat we tijdens de dienst ook gebruiken voor de muziek. Een aantal bewakers staat klaar om de mannen te ontvangen. Dan gaat de deur open en ik kijk uit op de lange gang die uitloopt op een van de afdelingen. Aan het eind van die gang gaat de deur ook open en een horde stoere mannen stroomt de gang in. Ik zie tattoos, kale hoofden, sportieve outfits maar evenzovele mannen met minder stereotype voorkomens. Als check-in mogen ze hun pasje inleveren bij een van de bewakers die de administratie bijhoudt. Die lijst helpt elke dienst weer om te weten wie we kunnen uitnodigen. Sta je niet op de lijst of kom je niet meer, dan word je niet uitgenodigd. Dat klinkt niet zo gastvrij als ik zou willen, maar is wel nodig om een dienst goed te kunnen organiseren binnen de structuur en het programma van de bak.

Bij het naar binnengaan, geef ik elke gedetineerde een hand. Een vredegroet of een ‘fijn dat je er bent’ en dan zijn de kaarsjes aan de beurt. Of je nu groot of stoer bent, je verloren en klein voelt…of alles tegelijk, een kaarsje wordt aangestoken. Even stilstaan, denkend aan de mensen van wie je houdt. Of met een gebed of kruisje even met God praten. 

Als iedereen er is, nemen de bewakers plaats en loop ik naar voren. De bajesband die deze PI (penitentiaire inrichting) rijk is, treedt vooral op feestdagen op. Vandaag is het scherm dus aan de beurt. Een prachtige versie van ‘How Great Thou Art’ komt in beeld. Er wordt wat meegezongen maar vooral geluisterd. Als het lied klaar is verzucht de leider van de bajesband dat hij nog nooit zo’n mooie versie heeft gehoord. Iedereen is onder de indruk. Toen ik voorstelde haar eens uit te nodigen omdat ze ook in het Spaans zingt, kwam er zeker uit de Spaanstalige hoek, applaus. Met zoveel metaal als Lauren Daigle bij dit nummer droeg, is het trouwens lastig inchecken bij de poort. Wat wel binnenkwam was de tekst en rust van het lied. Toen ik in een volgende dienst aangaf dat ik een album van haar had besteld via de bieb, was die gelijk de volgende dag gereserveerd.

Na de dienst, komt misschien wel het belangrijkste moment van de dienst: het sacrament van de koffie wordt het ook wel genoemd. De kosters, die deze taak als baan in de bak hebben gekregen, waken over de kwaliteit van de koffie en het uitdelen van de koekjes. Links en rechts nog een gesprekje, gebed, een vraag of een afspraak voor komende week. Dan hoor ik opeens ‘You can check out any time you like, but you can never leave’ uit de speakers komen. Een van de mannen had het nummer in de beschikbare playlist opgezocht en aangezet. ‘Hotel California’ van de Eagles…deze tekst op deze plek, ik hoor het ineens op een nieuwe manier. Er wordt heel wat gecheckt, maar ze blijven binnen de muren. En voor sommigen lijkt het vertrekken inderdaad nooit te komen. De tekst is weliswaar hun realiteit, toch is het niet de boodschap die ik mee zou willen geven als ze na het uitchecken weer naar hun cel gaan. Eén van de kosters denkt er blijkbaar hetzelfde over en klikt het nummer ‘I surrender’ van Hillsong aan en even later hoor ik ‘Find me here, Lord as You draw me near.’ Daar klinkt meer hoop uit. Want zelfs binnen de muren kan je naar boven kijken. En ik geloof dat dat een hoop hoop geeft. Check!

PS: In een andere blog neem ik je graag eens mee hoe ik geloof, hoop en liefde opnieuw hoor, beleef & graag doorgeef. Het lied van Matthijn Buwalda, ‘Hotel de Hoop’ geeft een mooie voorzet.