keer op keer

‘Dat zou ik mezelf nooit vergeven!’

Er zijn blijkbaar dingen die we onszelf nooit zouden kunnen vergeven. Grote, verwijtbare fouten die niet terug te draaien zijn. Onvergeeflijk. In veel dingen kan je jezelf nog wel een beetje tegemoetkomen, verklarinkje hier en nuancering daar.
Maar er zijn van die dingen…..

Ook richting anderen geldt dat. Er zijn situaties waarin het onmogelijk is om anderen te vergeven. Dat kan op het gebied van zedenmisdrijven zijn, moord of overspel maar zeker ook als geradicaliseerde mafkezen als kamikazepiloten op een menigte inrijden. Onvergeeflijk. Laat ze hun terechte straf maar krijgen.
Het zou onnatuurlijk, onlogisch en zelfs onmenselijk zijn om dan te vergeven. En dat houden we elkaar dan ook maar voor. Ongenadig en dat mag je dan toch ook met recht zijn.

Dat vind ik ook het meest irritante aan genade. Genade geeft keer op keer wél een nieuwe kans. Zo vaak en in de meest bizarre situaties, dat het gewoon niet meer klopt. Als ik ophoud met genadig zijn, gaat genade nog weet ik hoeveel keer door. Niet alleen onbegrijpelijk, ook nog eens schokkend onmenselijk. Wat moet ik met die genade die zo allemachtig irritant is?

Laat ik eens beginnen bij mezelf. Ik kan soms zo ongenadig zijn richting mezelf. Ik doe het niet goed genoeg, niet wijs genoeg of niet snel genoeg. Het had nog veel mooier gekund, nog liefdevoller of nog soepeler. Opvoeding kan beter (ze moesten eens weten), facebooktijd kan korter (is dat nu mijn werk?), meer luisteren tijdens gesprekken (waar zat je met je gedachten?), minder zorgen maken (je vertrouwt God toch wel?)……De lat komt elke dag hoger te liggen en ik kan er niet meer bij. En ik veroordeel mezelf ongenadig hard.
Genade gaat daar dwars tegenin, het dringt door in elke hoek van mijn hart, hoofd en handen. Als water spoelt het, dringt het door tot in de meest verzande en keiharde plekken van mijn ziel. Zelfs bij de dingen die ik mezelf nooit zou kunnen vergeven.

En dat zou dan ook richting anderen zo werken. Zo snel als ik met mijn oordeel klaarsta. Soms op het eerste gezicht (je bent vast te lui om werk te zoeken) of omdat er gewoon koppen moeten rollen (de verantwoordelijke heeft er een zootje van gemaakt). Maar soms ook omdat een tweede kans niet in vertrouwde handen terecht komt (je moet er toch niet aan denken dat die pedo bij jou in de buurt komt wonen?!). Veroordeeld, ongenadig hard!
Ook hier gaat genade dwars tegenin, het dringt door in elke porie van de maatschappij en wereld. Als water spoelt het, dringt het door tot in de meest verzande en versteende situaties. Zelfs tot bij mensen die wat ons betreft niet meer te vertrouwen zijn. Ik kan er soms gewoon niet bij. Genade wel.

Oordeel zet vast, genade maakt vrij.
Veroordeling zet je tegen de muur, genade geeft perspectief.
Onvergeeflijkheid zet een punt, genade geeft keer op keer een nieuwe kans.

Jezus verraste de moordenaar met het paradijs, de vrouw die vreemdging met echte liefde.
Het onmenselijke van genade is blijkbaar toch mogelijk voor en onder mensen.

Ik geloof dat ik niet zomaar kan begrijpen hoe irritant goed genade is. Misschien moet ik daarin ook wat genadiger zijn richting mezelf.
Keer op keer.

Twee liederen die genadig uitpakken:

• de eerste hoe God over genade denkt
• de tweede hoe jij genadig over jezelf mag denken

Deze weblog was & is ook als radiocolumn te beluisteren in het programma ‘Gospelsound‘ van Omroep Zuidplas.